Sonbaharı Sevenlerdenim...

     Zaman bütün hızıyla aksın varsın... Ben sükunetin hakim olduğu bir şehirdeyim... Mevsimler değişsin, dengeler sarsılsın, kıtlıkmış, kuraklıkmış... Daha fazlasını yazmaya elim varmıyor. Allah VAR gam YOK demeye çalışırım.. Yaşadığı şehrin sessiz ve huzurlu oluşu insanın psikolojisini ne çok etkilermiş meğer.. Yine sabah seherinde güne karışır gece yarısı uykuya kavuşurum ama beynimin taaa içinde müdahil olamadığım uğultular, kargaşalar yok çok şükür. Hareket kapasitemi belirledim, vücut saatimi ayarladım. Zikirdeyim... Tevekküldeyim... Okumadayım... Sana binlerce şükür Rabbim.. 

Eski Bir Sonbahar(H. Nihal ATSIZ)

Sonbahardı… Seninle geçiyorduk o yoldan;
Topraklardan, havadan bir hüzün taşıyordu.
Bize yaklaşıyordu.
Gönlümüzde yepyeni bir duygu yaşıyordu.
Rüzgarların değildi bu musiki, bu hüzün;
Hatırladın değil mi? Kuşlar ağlaşıyordu…
Havada bir serinlik…
Tatlı bir hayal gibi…
Toprak nasıl meçhuldü tıpkı istikbal gibi?
O gün tabiat başka bir türlü yaşıyordu.
Kalbin acı, gözlerin yaşla dolmuştu senin;
Yapraklar gibi yere dökülüyordu enin;
O nağme mesafeyi, zaman aşıyordu.
O bir beste değildi: Kuşlar ağlaşıyordu.
En hazin şey muhakkak öksüz kalan ocaktır.
Bu ocak hüzünlerle dolup boşalacaktır.
Eski bir sonbaharı, küçük kuşları anmak
Belki veda etmektir sana birkaç satırla…
Yine bir sonbaharda ordan yalnız geçersen
Beraber geçtiğimiz serin günü hatırla!..