Burası serbest köşe..Yani evimizde istediğimizi asabileceğimiz bir bu duvar kalmıştı artık o da yok:-)
Bu şehirde çok ağaç var. Sonbahar olunca da sokaklar yapraktan geçilmiyor. Bizim fasülyeler ilk önce bu yaprak yığınlarını fark ettiklerinde kucaklayıp kucaklayıp birbirlerinin kafasından döktüler. Ertesi günler yaprak sesi çıkararak yürüme, yaprak savurma, savurulanları toplama gibi meşguliyetler icat ettiler kendilerine. E çocukları o kadar yaprakla haşır neşir olan anne ne yapar? Yaprak toplar!
Yaprakları topladık. Masamızın üstünde bir kaç saat havalandırdık. Kuruyan yapraklar yumruk gibi kapanmaya başlayınca da ellerimizle tek tek açıp halının altına yerleştirdik ki düzleşsin (tam kurumamıştı).
 |
Bu işte en büyük yardımcımız patafiksler.
Sonra kınalı minik ellerle patafiksleri kestik, yaprakların ters taraflarına tutturduk. Ve yaprakları rasgele duvara yapıştırdık.
Bir sabah geleneği;
-Anneeeee
-Hııııı?
-Abim okulda! Babam okulda! Biz niye evdeyiz?!!! (Bağırış) Ben büyüyünce hep okula gitcem hiç eve gelmiycem itte!!!
Dışından makul içinden duygusal anne içten içe mırıldanır; abini okula çok erken gönderdim. Doyamadım ona. Okula bir girdi, bir baktım hoooooppp büyümüş. Ne kucağıma ne ele avuca sığar oldu. Seni göndermeyeceğim, turşunu kuracağım.. :-)
Ayşe, İnci ve Tavşiş film düzeni almışlar. Aslında kızçe öğretmenmiş, onlar öğrenci. Ama öyle becerikli ve düşünceli bir öğretmen ki öğrencilerine mısır patlatmayı da ihmal etmemiş. Her birinin yanında lego doldurulmuş kaseler var :-))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder