Her Çocuk Özeldir...

Ben de her anne kadar evladım için en iyisini ister, her zaman en doğru şekilde davranmaya çalışırım. Amacıma ulaşır, emaneti sahibine teslim ederken vazifemi layıkıyla yapabilmiş olmanın huzurunu duyar mıyım, bilemiyorum... Ancak düşündükçe üzüldüğüm tökezlemelerim, pişmanlıklarım çoktur... Allah'ım gayretimin hatırına eksiğimi tamamlasın, hatalarımı düzeltmeyi nasip etsin, duasındayım.. 

Oğulçem bu sene ilk okula başladı malumunuz. Başladı ve benim kendi öğrenciliğimden kalma disiplinli çalışma, yaptığı işi tam yapma vb. hırslarımın da girdabına düştü. Gerek sürekli değişen eğitim sisteminin acemiliğinden, gerek okuldaki velilerin yanlış (bana ve oğluma göre) tecrübe aktarımından, gerekse öğretmenimizin şevkli, gayretli ama hırslı tavrının dayatmacılığından bunalan bir anne olarak ruh halimi okulun ilk aylarında oğluma da yansıttım malesef. Daha önce disiplinli çalışma görmemiş, aklına nasıl eserse öyle davranmaya alışmış ve öyle de mutlu olabilmiş oğlum gün geçtikçe içine kapanmaya, soru sormamaya başladı. Ben, programlayan, dikte eden, dediği yapılmayınca da sesini kontrol etmeyi başaramayan bir anneye dönüştüğümü, oğlumun gizliden isyanıyla, iş yavaşlatmasıyla ve aramızın giderek daha kötüleşmesiyle anladım :-((

Çok şükür... Anladım ve 'hatanın neresinden dönülse kardır' düsturundan hareketle oğlumun eski özgürlüğünü geri verdim. O andan itibaren de her şey yoluna girmeye başladı.

Yakın zamandaki bu tecrübemin üzerine bir akşam ailecek izleyebileceğimiz film ararken Aamir Khan'ın "Her Çocuk Özeldir" ini buldum. 

Dünyadaki minik yıldızlar...
Zaman durma noktasına geldiği an hayal gücü devreye girer...
Düşlerin dokusu bir süeter gibi ısıtır...
İşte sizin hedefiniz, hedeften sapmayınız,
Baştan aşağıya ne isteniyorsa, yerine getiriniz...
Vardır benim gibi niceleri...
Yalnız değilim...
Yalnız değilim; uyur-gezer, şaşkın...
Yürürken tökezliyorum, şüphelerim var...
Hayatın amacını mutlu olduğun yerde ara...
Boş kaldı gözlerim, göz yaşlarım bile terk etti beni...
Sessizlik doldurdu kalbimi...
Hissetmiyorum artık ne acı ne de başka bir his...
Terk etti beni tüm duygular, sanki boşluktayım...
Sen her şeyi hissederdin, değil mi anne?
O iyi bir çocuk, O'na iyi bakın yeter..
Bana gereken, tüm ihtiyacım olan özgür olmak...


Bu kadar ağlamayacaktım aslında... Ama Türkçe seslendirmeli halini bulamadık, alt yazılı olduğu için ben her şeyi okumak zorunda kaldım. Neredeyse tamamını ağlayarak okudum. 3 yaşındaki kızçe dahil bütün aile birlikte izledik filmi ve hepimiz ağladık...
Bu sistemin isteklerini yerine getirmezsen aç kalırsın, bakış açısını öyle güzel işlemiş ki, aslında hayatımızda tam olarak anlamlandıramadığımız korkularımız, 'bu değilse ne?' belirsizliğine teslim oluşumuz gerçek manada özetlenmiş filmde.
Defalarca izlenebilir...